Sari deniz gozlukleriyle havuzun dibinden butun havuzu izlerdim..
Bir cocugun yasayabilcegi en keyifli anlardan biri olmaliydi cunku normalin disindaydi, gozlerinle ya da herhangi baska bir gozlukle gorebilcegin birsey degildi. Ilk taktigimda, o gune kadar dunyanin sinirlarinin disinda birsey kesfetmis gibiydim. Dunyayi sari renkte gorebiliyordum.

Bugun denizin ortasinda, tek basima iplerde oturuyorum. Gozumde mavi deniz gozlukleri var. Herkesin sahip oldugu gibi. Herkesin dunyayi gordugu gibi..

Deniz karadan esiyor.
Cogu insan sevmez ama ben denizin karadan esmesini seviyorum cunku o zaman deniz soguk olur ve benim disimda nerdeyse kimse suyun icinde boyle durmuyor. Mavi gozluklerime ragmen bunla yetiniyorum simdilik.

10 yil once de bu iplerin uzerinde oturuyordum, bugun de, 10 yil sonra da burdan bugun diger gunlere gore daha net gozuken karsi kiyilari izliyor olcam..Her defasinda ayni dusunce.. Acaba karsiya yuzebilir miyim? Yolda kopekbaliklari var midir? Ya da biri bana dur gidemezsin der mi?

Beni uzaktan izleyip merak eden birileri olur mu?
Yuzerken durmaktan korkar miyim?
O an neler dusunurum?

Ne geri, ne de ileri gidemicek bir noktada kalirsam kimleri dusunurum?

Sari gozluklu olsam tekrar, herseyi bastan ayni yapar miydim?
Bilmiyorum..belki daha cok severdim.