Bonus

Gozdis Dogumgunu!

Maile sigmadi buraya koydum mecburen.

Duzgun kaydini yaparim,
Simdilik cok kabaca ve sonunda civittim zaten.
Sozleri bile arada unuttum o kadar yeni yani.

Optum ufaklik.

The Verve - Drugs Don't Work

High Tide and Low Tide

You and Me

In this world.

Its the time when you start asking questions,

Its the time when you wonder why,

Its the people you try to understand

and the moments you need to cry.

There will be pain and there will be joy in every kind.

Every single one has its place and knowledge builds your mind.

It takes time to realise that every moment you face,

Is another experience in this mysterious place.

Once you learn how to see,

and know who you want to be.

Does the rest have any meaning

If they are not in peace and beauty.

We are born in a world with rules that we don't agree,

Where happiness is possession and freedom is not for free.

We walk among walls and pass each other by

While we can hold hands and just look in to the sky.

We spend our lives in steps all through the end,

We all do the same but none knows what its meant,

It takes time to break a wall to properly see,

That its the moments that make a life worth not the money.

You don't always have to lose to realise that you love,

This earth is ours but we are ripping it apart,

When people take from others to have more for themselves,

Its still called stealing even if you don't know whats your fault.

All we need is to see,

All we need is to realise whats wrong,

All we need is to learn,

All we need to love life itself so strong.

Being Content

Being content is a simple state of mind. Any blockage on the way can be simply eliminated by getting rid of them. As it might be childhood memories, how a father teaches a son or how a mother warns a daughter, it might well also be our own self practiced experiences that keeps us cautious about happiness. Its the paranoia that tells us every good thing comes to an end. The fact is that it might or it might not be. You might not always be able to control how you feel about it but how you take it is all relative. Relative to the your ability to recover from desperation. It might not be easy but its just a simple state of mind.

Nefesim sensin

Uzaniyorum butun gun,
Butun gun ayni dusuncelerin icinde uyuyorum.
Donup donup en basa,
Yorgun vucudumu daha da yoruyorum.

Uzaklardan bir yerden kendimi dinliyorum,
Kalkmak istiyorum.
Nefes alip adim atmam gerek,
Yapmiyorum.

Hepsinde suclu benim.
Onlardan kacarken,
Kendimi kendimde hapseden benim.
Kendi icimden cikamiyorum.

Her denememde ters donup,
Kenarlara carpiyorum.
Odadaki tek nefes benimkiyken.
Nefes almak zorlasiyor.
Kendimi dinledikce batiyorum.

Hayallerimde suruklenirken,
Denizin icinde,
Hayallerimde seninleyken,
Gunesin icinde.

Nefesim sensin,
Gunesim sensin.
Sana ihtiyacim var,
Simdi goruyorum.

Ellerim

Daha ciddi seyler yazmaya basliyorum sanirim.

Gercekten olur mu bilmiyorum ama son yillardir ara ara alakasiz yerlerde aklima gelen bir soru var. Farkina varmadan bir gun, o gunun icinde alakasiz bir anda babama dondugumu farkeder miyim? O an sanki ilk yapcagim sey kendi ellerime bakmak olurmus gibi geliyor. Neden bilmiyorum ama yaslandigimi sanki hep ellerimden anlicakmisim gibi geliyor. Bundan 10 sene once bunlari dusunebilseydim her sene ellerimin bir fotografini cekerdim. Gerci o zamanlar sapsaldim. Bugunku adami hayal bile edemezdim. Hayal etmek icin bir sebebim de yoktu cunku gayet keyifliydim. Ilerisini beklemek icin bir nedenim yoktu cunku zaten o zamanlar su an hayatimi yapilandiran ve 80 yasinda da ozleyecegim anlari yasiyordum. Tipki su yasadigim ani ne zaman ozleyecegimi, beyaz sacli halim hakkinda bir fikrim olmadigi gibi o zamanki ninja kaplumbaga sortlu cocuk da su anki sakalli adamdan bihaberdi. Tek farkimiz su an kendimi farkli gunlerde, farkli yerlerde hayal edebiliyorum.

Ellerimi takip edebiliyorum.

Elbette icimde ayni adam olmicam ama disardan babam gibi gozukecek miyim acaba? Ergenlikte anlamadigin adama dondugumde onun da ayni donusumu yasadigini ona haksizlik ettigimi mi dusuncem yoksa ikimize de kizar miyim? Biz bu hale nasil geldik diye.

Bu ara ara gelen sorularin icinde uyuyup kalkip daha burusuk ellerle kendimi bulabilirim. Ama su an farkinda olmasam da yaptigim hersey ilerde hatirlicagim anlar olabilir. Sabah ise yururken ictigim siradan bir kahve, parkta otururken sikintidan elimle kopardigim cimler, bir festival alaninda kaldirimda oturan insanlar, pazar sabahi kanalin kenarinda babasinin dusmesin diye tek eliyle belinden tutabildigi surekli gulen kucuk bir kiz gibi. Her anim o kadar kiymetli ki bazen bunu farkederek yasadigimda icimin dolup tasmasindan korkuyorum. Ama hayatin bundan daha baska sekilde nasil anlamli olabilcegini de anlamiyorum.

Yaslandigimda hatirlayacagim anlari bugunlerde de yasiyorum. Disardan nasil goruncem bilmiyorum ama ellerimi kiris kiris gordugumde guzel seyleri hatirlamak istiyorum. Guzel insanlari, guldugum anlarimi, sisirildiginde gulen yuz cikcak bir balonun icine su gibi doldurdugunda agirlik etcek anlarimi hatirlamak istiyorum. Gozlerimi actigimda kirismis ellerim, kapadigimda da onlarin bir onceki halleri ve o anlarda yasadiklarimi hatirlamak istiyorum. Bu sekilde zamanda yolculuk yapabilirim sanirim.

Bir gun gelcek ve ben disardan babama benzicem biliyorum. Icerdeki butun kargasa, butun alt altta ust uste katlardaki konusan insanlar hepsi disardan ellerine bakan yasli bir adam gibi gozukcek. Ben onun vucudundayken o benim bir sonraki vucudumda ellerine bakiyor olcak. Belki o zaman ben babami daha iyi anlicam.