Vucudumun sagliksiz olmasi bende iki sey dusundurtuyor. Bugunlerde kendime iyi bakmadigimi, bakmak istemedigimi, belli ki kafamin icinde her ne varsa etrafimdaki gercek dunyayi algilamama izin vermedigi bunlardan ilki. Digeri de tam anlatamasam da mutluluk veren bir dusunce. Etrafta baska kimse yokmus, hersey sakinmis, olabilcek tek seyin bu halimden daha iyiye gitmem olcakmis gibi. En dipteki halimi sevmem baskalarina gore dunyadaki en acinasi, en yalniz halim. Bana gore yalnizlik o kadar da kotu birsey degil. Dibe batmis halimin bu olmasini, cogu insanin hayatini yasamaya tercih ederim. Net hatirlamadigim bir gun 'Icimde bir canavar var' demistim. Icimde canavar, manavar yokmus. En edebi olmayan anlatimla icimde sadece ben varmisim, sadece o zamanlar kendimi tanimiyormusum. Neyse ki bugunlerde kendimle bir sorunum yok. Icinde ne oldugunu bilmedigim birikmis bir ara ara bas agrisi yapan bir dusunce bulutu var ama kesin su sudur diyebilcegim bir sorunum yok. Dagitmami bekleyen ve acikcasi ne kesfetcem diye beni heyacanlandiran bir bulut var sadece. Bak simdi birazcik rahatladim.